به یادم باش که دریادم بمانی / که ما با هم رفیق بودیم زمانی

 گذشته ها اگر رفت و گذشتند / ولی در قلب من باز هم همانی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *  

 چو گل های شقایق داغدارم / بیا پروانه شو بنشین کنارم 

 بشو مرهم به زخم قلبم ای دوست / که خنجر خورده ی این روزگارم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

جهان بى دوستان زندان جان است / صفاى زندگى با دوستان است

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

مخلص همه ی اونایی که چراغ رفاقتشون همیشه برای ما نفت داره!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

میدونستی رفاقت معرفت نمیاره … این معرفت که رفاقت میاره … !

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

در تقویم دوستی این را به ذهنت بسپار روزی به نام فراموشی وجود ندارد 

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

نوشته های روی شن مهمان اولین موج دریا هستند

حکاکیهای روی سنگ،مهمان همیشگی تاریخند

دوستان خوب حک شدگان روی قلبند و ماندگارانی ابدیند

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

بهترین دوست خواهی بود حتی اگر سختی راه ، چشمانت را از من دور کند

و بهترینی حتی اگر طنین صدایت به گوش من نرسد .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

دوستان من مثل گندمند یعنی یه دنیا برکت و نعمت ، نبودنشان قحطی و گرسنگی

و من چه خوشبختم که زردی خوشه های گندم در اطرافم موج میزند .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

حکایت ما و دوستان حکایت ماه و برکه است! در دل هم جا دارند ولی از هم دورند.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

دریا همیشه از من دلگیر است چون بزرگی دل دوستانم را به رخ او میکشم 

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

اونقدر مرامت فابریکه که توى هیج نمایندگى قطعاتش پیدا نمیشه

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

ما با نفس سلامت ای دوست ، خوشیم / از گرمی هر کلامت ای دوست ، خوشیم

هرچند که افتخار دیدارت نیست / با زنگ خوش پیامت ای دوست ، خوشیم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *  

یخ واسه اینکه آب رو خنک کنه خودش رو فدا میکنه ، آهای رفیق ، یخ روزگارتم !